Ενώ έπινα αμέριμνη το καφεδάκι σε μια πλατεία, παρατήρησα μια οικογένεια παραδίπλα. Το παιδί ήθελε να παίξει, πράγμα πολύ λογικό. Άρχισε να κάνει τα παιδικά του και ενίοτε ίσως και να ενοχλούσε τον κόσμο τριγύρω.
Όμως δε θα σταθώ σε αυτό. Θα σταθώ στον τρόπο που πραγματεύονταν οι γονείς προκειμένου να βάλουν το παιδί σε τάξη. Ο τρόπος τόσο κοινός και γνωστός σε όλους μας. Ήταν ανταλλακτικός, τύπου ”κάνε αυτό, για να σου δώσω κάτι”. Ήταν η φιλοσοφία του παζαριού, φιλοσοφία του μπορείς να τα έχεις όλα, εάν…. Φιλοσοφία που καλύπτει τα ενοχικά των γονιών που λείπουν ή είναι ελλιπείς, με ανταλλαγές και υπέρμετρες προσφορές υλικών αγαθών.
Και μετά σκεφτόμουν τις συνέπειες. Πολλές σκέψεις εγείρονται στο πεδίο αυτό..
Έχουμε μάθει στο όχι; Έχουμε μάθει ότι ορισμένα πράγματα μπορούμε να τα έχουμε και άλλα όχι; Έχουμε μάθει τον αυτοπεριορισμό; Η μήπως έχουμε μάθει να κάνουμε ό,τι θέλουμε, σύμφωνα με τις διαθέσεις τις δικές μας και μόνο; Μήπως και αυτή η μορφή δέσμευσης και αποδοχής της πραγματικότητας, είναι ο δρόμος προς την ενηλικίωση; Έχουμε ενηλικιωθεί άραγε, ώστε να μεγαλώσουμε ενήλικους ανθρώπους;
Ως γονείς τελικά, είμαστε σε θέση να διδάξουμε την αξία της ιεραρχίας, ακόμα και της εξουσίας ή δυσκολευόμαστε σε αυτό; Και δυσκολευόμαστε γιατί άραγε; Τι προσωπικές δυσκολίες προβάλλονται εκεί;
Θεωρώ ότι, κοιτώντας το άτομο και την οικογένειά του, βλέπεις και όλη την κοινωνία. Προφανώς δεν έχουμε εξοικειωθεί με την ματαίωση και το απόλυτο κενό. Υποφέρουμε να πούμε όχι στους εαυτούς μας, υποφέρουμε στα μεγάλα και μικρά πένθη μας. Κουλτούρα της ασυδοσίας, του χαοτικού, του μικρού παιδιού που τα θέλει όλα. Και την πίτα ολόκληρη και το στομάχι χορτάτο.
Όπως το παιχνίδι second life, που έχεις πάντα την ευκαιρία, πάντα θα ανασταίνεσαι και θα ξαναπαίζεις…
Τα όρια του ρεαλισμού τα διδαχτήκαμε; Ή πάντα κάποιος θα μας χρωστάει; Η διεκδίκηση δεν αφορά την κατάκτηση αυτών που μας ανήκουν; Και αν ναι, τι μας ανήκει τελικά;
Και αν δεν έχουμε μάθει τα όρια μας, την αποδοχή της ματαίωσης, του κενού, τι διδάσκουμε στα παιδιά μας; Η ανάληψη ευθύνης, χωράει πουθενά;
Μήπως εξαγοράζοντας και παζαρεύοντας, παραδίδουμε ανθρώπους δυστυχισμένους και αιώνια παιδιά;
Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.
ΑΖ
A to Zen
