Ο Έρωτας και η ανατροπή.

Πραγματικό περιστατικό με παραποιημένα στοιχεία.

Μαρία, ετών 50. Ήρθε με αίτημα αποκατάστασης ισορροπίας στο περιβάλλον της. Το αμάρτημά της ήταν ότι ερωτεύτηκε παράφορα. Παντρεμένη 23 χρόνια, με δύο παιδιά. Ήθελε να βρει τρόπο να αποκαταστήσει την εικόνα της στο εργασιακό της περιβάλλον μιας και ο Τάσος ήταν στο διπλανό γραφείο και εκτέθηκαν στους γύρω. Όμως το είχε μάθει και ο άντρας της και ένιωθε τύψεις απέναντί του. Άλλωστε, οι εξωσυζυγικές σχέσεις δε φέρνουν την αναμενόμενη ευτυχία και εδώ κρύβεται η έκπληξη, που φανερώνεται πιο κάτω.

Είχε μια σπουδαία σχέση με τον άντρα της όλα αυτά τα χρόνια. Δημιούργησαν πολλά και ο καθένας σεβόταν την προσωπικότητα του άλλου. Δε σταματούσε να επαναλαμβάνει ότι, ήταν ευτυχισμένη μαζί του και δε θα ήθελε να τον χάσει σε καμία περίπτωση. Σε κάποια στιγμή της ξέφυγε το ”ήταν όλα τέλεια, αλλά τίποτα δεν ήταν τέλειο τελικά”. Ήταν η στιγμή που ήρθε το αυθεντικό της συναίσθημα στην επιφάνεια. Ήταν η στιγμή η μοναδική που δεν εθελοτυφλούσε και ανέλαβε το ρίσκο της αποκάλυψης, όχι σε εμάς, αλλά στον εαυτό της .Διότι όλες τις άλλες στιγμές, δεν αποκάλυπτε τον εαυτό και τα βαθύτερα θέλω της, παρόλο που ρωτήθηκε πέντε φορές. Η προσωπικότητά της, ήταν η σκιά του συζύγου και τα υπόλοιπα εκλογικεύσεις. Είχε μέσα της έντονες και τις κοινωνικές προσταγές.. Όμως, γιατί ένιωθε τύψεις για κάτι που έμεινε σε φαντασιακό επίπεδο και όχι πραγματικό; Ναι, σε φαντασιακό, διότι, ούτε σχέση υπήρξε αλλά ούτε και επιβεβαιώθηκε η πρόθεση του Τάσου.. Μόνο πολύ κοντά ήρθε, μόνο εγγύτητα ένιωσε, πράγμα που την έκανε να χάσει τον έλεγχο..

Για ποιόν έλεγχο μιλάμε όμως; Η Μαρία λοιπόν, ήταν το μεγαλύτερο από τα αδέλφια του σπιτιού, τρία τον αριθμό. Από πολύ νωρίς έχασε και τον πατέρα της από καρδιά. Θα μπορούσε βέβαια και να ήταν ναυτικός και να έλειπε συχνά, με παρόμοιες συνέπειες στις δυναμικές της οικογένειας. Η Μαρία έκτοτε έμαθε να ζει μονώνοντας το συναίσθημα. Δε θα μπορούσε άλλωστε να κάνει και αλλιώς. Αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα, χάνοντας την ανεμελιά της μόλις έφηβης. Επιπλέον, είχε αναλάβει καθοριστικό ρόλο στην οικογένεια, αντικαθιστώντας κατά μία έννοια τον πατέρα. Ήταν εκεί για να βοηθήσει τη μητέρα και ήταν εκεί ως η μεγάλη αδελφή.

Έκτοτε η ζωή της ήταν έντονη μονίμως. Σαν πιο νέα, έτρεχε παντού από εκδηλώσεις της ΚΝΕ, σε πολλές ανθρωπιστικές δραστηριότητες και μονίμως δούλευε κάπου. Όμως θυμάται, γύριζε πριν τα μεσάνυχτα για να μη δώσει άσχημη εικόνα στη γειτονιά. Και κάπου εκεί μετά τα είκοσι και κάτι, γνωρίζει το μέλλοντα σύζυγο. Ήταν και είναι εξαίρετος κύριος είπε και ζήσανε χρόνια γεμάτα, με σημαντικά γεγονότα και αναταράξεις. Υπήρξαν τρομερά δημιουργικοί ως ζεύγος και έφτιαξαν πολλά.
Η μία υποχρέωση κατόπιν της άλλης και όταν τελείωνε η μία, έπεφταν με τα μούτρα στο σχεδιασμό της επόμενης κατάκτησης. Μία ζωή ένας στόχος, ένα κυνήγι χωρίς φρένο. Χωρίς μια ανάσα, χωρίς προσωπικό απολογισμό, χωρίς ένα κοίταγμα του άλλου. Τυχαίο;

Υποψιαστήκαμε τον Γολγοθά της. Αν ήθελε να ευτυχήσει, ο δρόμος θα ήταν διαφορετικός. Άλλο ήταν το μεταμήνυμα του αιτήματός της. Ο εαυτός της ήταν χαμένος χρόνια τώρα, καθρέπτης των άλλων. Για αποκατάσταση εικόνας στο σύζυγο ήρθε και από το σύζυγο ζητούσε διακαώς βοήθεια. Τη ρωτούσε αν ήθελε να χωρίσουν και δεν αναλάμβανε ευθύνη εαυτού. Βοήθεια του φώναζε, ξέπλεξέ με, με αποποίηση ευθυνών. Δεν αντέχω την εξάρτηση έλεγε, είμαι μπλοκαρισμένη και κλαίω συνέχεια…

Και πράγματι, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει έτσι. Δεν είχε τολμήσει ποτέ να έρθει κοντά στα βαθύτερα στρώματα της και αυτό αποτέλεσε άμυνα ετών. Μόνο όταν ερωτεύτηκε και αυτή τη φορά τόσο ώστε να χάσει τα θεμέλιά της. Πράγμα τόσο βιωματικά απαγορευμένο. Άλλωστε, όταν κρύβουμε κάτι καλά, τόσο πιο κατακλυσμιαία έρχεται όταν σπάσει..

Και έτσι η Μαρία βρέθηκε με ασυντόνιστα συναισθήματα. Όμως για πρώτη φορά ”ρέμβασε” όπως είπε. Ασχολήθηκε με διάβασμα, με την ψυχή της όπως είπε, με το κορμί της και διάφορα που την ευχαριστούσαν. Μόνο που αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Το δύσκολο ήταν να περάσει στο αφήνομαι αντί του ελέγχου και στον εστιασμό αντί του χαοτικού. Ήθελε να μη χωρίσει, αλλά ήθελε τελικά να ζήσει και με τον Τάσο. Και πως να τα καταφέρει, όταν ποτέ δεν ήρθε σε επαφή με τα συναισθήματά της, παρά υπερανέλαβε ευθύνες και έζησε σε συγχωνευμένο περιβάλλον ως παιδί γονεϊκό. Το μπαλάκι εαυτού το ζήτησε από αλλού, μιας και τόσα χρόνια αναλάμβανε άλλους. Δε φροντίστηκε, παρά φρόντισε και μάλιστα επάξια και αποτελεσματικά.

Και πως μετά από αυτά να σταθεί συναισθηματικά ώριμη. Θα ήταν το παράδοξο. Πως να σταθεί δυνατά με σιγουριά, σε κάτι που δε γνώρισε. Έμεινε συναισθηματικά το ανώριμο παιδί, που δεν διετέλεσε τους κύκλους του και δε φροντίστηκε. Και αυτός ο πόνος είναι μεγάλος και τα χρόνια που πέρασαν υποκαταστάθηκε. Και θα ήταν τρομακτικό να έρθει αντιμέτωπη, χωρίς να έχει να αντικατασταθεί από κάτι άλλο το κενό. Καλύτερος ο νευρωτικός πόνος αρχικά, παρά ακροβατώντας με την πηγή μετέωρα. Εναγωνίως, απέφευγε να ”κατέβει”, να συνεργαστεί, να μετακινηθεί. Στην ψευδαισθησιακή πραγματικότητα, δεν προβαίνουμε σε αποκαλύψεις και δεν καταρρίπτουμε, εάν κάτι δεν έχουμε προσφέρει το πλαίσιο στήριξης. Μόνο ο έρωτας χτυπάει μετωπικά, αφήνοντας πίσω αναπάντητα ερωτήματα. Και η Μαρία έπρεπε να φροντιστεί, να αγκαλιαστεί, πριν ετοιμαστεί για το κατέβασμα και ενηλικίωση. Τότε θα είναι έτοιμη να κοιτάξει κατάματα τον εαυτό της, τότε θα είναι έτοιμη για συνδέσεις.
Τότε θα μπορέσει να συγχρονιστεί με καταστάσεις και αισθήματα εαυτού. Αγκαλιά, υπομονή και επιμονή θα χρειαστεί.
Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.
ΑΖ
A to Zen