Ενώ έπινα αμέριμνη το καφεδάκι σε μια πλατεία, παρατήρησα μια οικογένεια παραδίπλα. Το παιδί ήθελε να παίξει, πράγμα πολύ λογικό. Άρχισε να κάνει τα παιδικά του και ενίοτε ίσως και να ενοχλούσε τον κόσμο τριγύρω.

Όμως δε θα σταθώ σε αυτό. Θα σταθώ στον τρόπο που πραγματεύονταν οι γονείς προκειμένου να βάλουν το παιδί σε τάξη. Ο τρόπος τόσο κοινός και γνωστός σε όλους μας. Ήταν ανταλλακτικός, τύπου ”κάνε αυτό, για να σου δώσω κάτι”. Ήταν η φιλοσοφία του παζαριού, φιλοσοφία του μπορείς να τα έχεις όλα, εάν….   Φιλοσοφία που καλύπτει τα ενοχικά των γονιών που λείπουν ή είναι ελλιπείς, με ανταλλαγές και υπέρμετρες προσφορές υλικών αγαθών.

Και μετά σκεφτόμουν τις συνέπειες. Πολλές σκέψεις εγείρονται στο πεδίο αυτό..

Έχουμε μάθει στο όχι; Έχουμε μάθει ότι ορισμένα πράγματα μπορούμε να τα έχουμε και άλλα όχι; Έχουμε μάθει τον αυτοπεριορισμό; Η μήπως έχουμε μάθει να κάνουμε ό,τι θέλουμε, σύμφωνα με τις διαθέσεις τις δικές μας και μόνο;  Μήπως και αυτή η μορφή δέσμευσης και αποδοχής της πραγματικότητας, είναι ο δρόμος προς την ενηλικίωση; Έχουμε ενηλικιωθεί άραγε, ώστε να μεγαλώσουμε ενήλικους ανθρώπους;

Ως γονείς τελικά, είμαστε σε θέση να διδάξουμε την αξία της ιεραρχίας, ακόμα και της εξουσίας ή δυσκολευόμαστε σε αυτό; Και δυσκολευόμαστε γιατί άραγε; Τι προσωπικές δυσκολίες προβάλλονται εκεί;

Θεωρώ ότι, κοιτώντας το άτομο και την οικογένειά του, βλέπεις και όλη την κοινωνία.  Προφανώς δεν έχουμε εξοικειωθεί με την ματαίωση και το απόλυτο κενό. Υποφέρουμε να πούμε όχι στους εαυτούς μας, υποφέρουμε στα μεγάλα και μικρά πένθη μας. Κουλτούρα της ασυδοσίας, του χαοτικού, του μικρού παιδιού που τα θέλει όλα. Και την πίτα ολόκληρη και το στομάχι χορτάτο.

Όπως το παιχνίδι second life, που έχεις πάντα την ευκαιρία, πάντα θα ανασταίνεσαι και θα ξαναπαίζεις…

Τα όρια του ρεαλισμού τα διδαχτήκαμε; Ή πάντα κάποιος θα μας χρωστάει; Η διεκδίκηση δεν αφορά την κατάκτηση αυτών που μας ανήκουν; Και αν ναι, τι μας ανήκει τελικά;

Και αν δεν έχουμε μάθει τα όρια μας, την αποδοχή της ματαίωσης, του κενού, τι διδάσκουμε στα παιδιά μας; Η ανάληψη ευθύνης, χωράει πουθενά;

Μήπως εξαγοράζοντας και παζαρεύοντας, παραδίδουμε ανθρώπους δυστυχισμένους και αιώνια παιδιά;

 

Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.

ΑΖ

A to Zen

Είναι ευρέως γνωστό στον θεραπευτικό κύκλο το γεγονός ότι έρχονται παιδιά με δοσμένες ταμπέλες από το οικογενειακό περιβάλλον, με δυσλειτουργικές κατά τα λεγόμενα συμπεριφορές, αλλά τελικά εστιάζοντας περισσότερο βλέπουμε ότι, αποτελούν ένα αποδιοπομπαίο τράγο της δυσλειτουργίας των ίδιων των γονέων.

Τα παιδιά καλούνται ασυνείδητα να φέρουν τελικά το σύμπτωμα είτε για να προστατέψουν ένα σύστημα-άτομο, είτε για να το προκαλέσουν διότι αισθάνονται  λάθος το πρότυπο, είτε τελικά προβάλλουν τη δική τους επανάσταση και αποδομούν παλαιά μοντέλα. Όμως τελικά το πρόβλημα είναι όταν τελικά με τα χρόνια ενσωματώνουν και πιστεύουν στην ψυχοπαθολογία τους και τελικά φανερώνεται το φαινόμενο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Η εικόνα που έχει κάθε άτομο για τον εαυτό του είναι μια γενική αποτίμηση κάθε συμπεριφοράς και γνώμης που τους έχει ειπωθεί για τον εαυτό τους.  Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο, από τις συνεχείς ισχυρές επαναλήψεις που σταδιακά γίνεται η υποσυνείδητη εικόνα της ιδέας που έχει για τον εαυτό του. Ένας ενήλικας λειτουργεί μέσα στα όρια της εικόνας που έχει για τον εαυτό του και σταδιακά αυτή η δοσμένη εικόνα γίνεται ο πραγματικός άνθρωπος.

Άρα από τα παραπάνω κατανοείται το πόσο είναι σκόπιμο να κινηθούμε όχι ατομοκεντρικά και ιατρικοποιημένα και να αφουγκραστούμε τις βαθύτερες αόρατες δυναμικές, όταν αξιολογούμε ένα ”βαφτισμένο” αναγνωρισμένο ασθενή. Η κριτική ματιά είναι απαραίτητη όταν μας έρχεται μία διάγνωση και τελικά καλούμαστε να μην επαναλάβουμε το φαύλο κύκλο της γραμμικής συσχέτισης, εστιάζοντας και ενοχοποιώντας τελικά το θύμα της υπόθεσης που σηκώνει το βάρος.

Ο θεραπευτής-ψυχολόγος και δη οικογενειακός-συστημικός θεραπευτής όταν βλέπει τον  IP (αναγνωρισμένο ασθενή) κατανοεί ότι μια συμπεριφορά μπορεί :

α) να υπηρετεί μια λειτουργία ή ένα σκοπό για την οικογένεια,

β) να είναι μια λειτουργία της ανικανότητας της οικογένειας να λειτουργεί παραγωγικά, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των  αναπτυξιακών μεταβάσεων

γ) να είναι ένα σύμπτωμα δυσλειτουργικών μορφών που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά.

Πάντως πρώτο μέλημα είναι η απενοχοποίηση του επιβεβλημένου πάσχοντος και η απόσπαση από το μεμονωμένο στο πιο δυναμικό, αποκαλύπτοντας τα συμφέροντα που ασυναίσθητα ίσως κρύβονται από τα μέλη τελικά, καθώς επίσης να αποθαρρυνθεί το μοντέλο του στρουθοκαμηλισμού που τελικά μεταφέρει το πρόβλημα στους άλλους αποφεύγοντας τον προσωπικό πόνο και έκθεση.. Διότι τελικά ένα σύμπτωμα δεν είναι παρά μια βαλβίδα ασφαλείας ατμού, όταν αισθάνεται χωρίς να κατανοεί ότι η χύτρα ταχύτητας κοντεύει να εκραγεί.

 

Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.

Α to Ζen

AtoZen.gr

Ποιες είναι οι συνέπειες σε ένα πληθυσμό, όπου κάθε αίσθημα ασφάλειας εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει ένας αγχώδης φόβος και μία ψυχική οπισθοδρόμηση; Τι γίνεται όταν το αίσθημα ασφάλειας αντικαθιστάται από μία οδυνηρή και αγχώδη αναμονή του αγνώστου; Ποιες συνέπειες  καθίστανται σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο, παραλύοντας την ύπαρξη του ατόμου; Γνωρίζουμε  μέσω ιστορίας ότι ο φόβος και το άγχος ήταν τρόποι καθυπόταξης ολόκληρων εθνών κατά το παρελθόν;

Ήξεραν πάντα οι κατακτητές ότι η πραγματοποίηση των στόχων τους περνούσαν από το τσάκισμα της ψυχής του εκάστοτε έθνους. Πάντα υπήρχε μυστική δράση και προσπάθεια ψυχολογικής επίδρασης.

Λίγα λόγια λοιπόν περί της επιστήμης του άγχους και του φόβου..

Είναι σκόπιμο θεωρώ να παρατεθούν λίγα λόγια για το άγχος και φόβο, ίσως και τρόμο με τις αντίστοιχες συνέπειες τους στον άνθρωπο. Κατά τον Mosso (la Peur. Alcan 1886), ένα από τα τρομερότερα αποτελέσματα του φόβου είναι η παράλυση , που δεν σου επιτρέπει να φύγεις ή να υπερασπιστείς. Ο Ribot (Psychologie des Sentiments) αναφέρει ότι ο φόβος είναι η αντίδραση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, με την αμυντική του όψη, στους εξωτερικούς ή εσωτερικούς παράγοντες που τείνουνε στην καταστροφή του ατόμου.

Ο G. Dumas είναι από τους συγγραφείς που μιλάνε αποκλειστικά για το φόβο, όπου ο φόβος προκύπτει από ένα σοκ συγκινησιακό, σαν μια προσπάθεια απότομης συναισθηματικής προσαρμογής. Τα άμεσα και κατοπινά αποτελέσματα του σοκ, είναι βιολογικά και ψυχικά, όπου τα ψυχικά αίτια του σοκ εξαπολύουν ένα πολύπλοκο βιολογικό μηχανισμό συμπαρασύροντας όλες τις λειτουργίες του οργανισμού. Γίνεται και ένας διαχωρισμός της ισχύος της συγκίνησης , όπου η ελαφριά είναι τονική για τον οργανισμό και η δυνατότερη μπορεί να είναι παραλυτική και καταθλιπτική.

Ο Albert Brousseau ως μελετητής του φόβου διακρίνει τρείς βαθμούς φόβου, ανάλογα με την προοδευτική του ένταση. Ο πρώτος βαθμός, το σκιάξιμο, χαρακτηρίζεται από την απουσία άμεσου κινδύνου. Το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση εναγώνιας αναμονής, με ξαναμμένη τη φαντασία του. Ο δεύτερος βαθμός έχει πια την επιβολή και αμεσότητα του κινδύνου και η φαντασία δεν υφίσταται πια. Οι συγκινησιακές αντιδράσεις είναι υπαρκτές σε όλο το φάσμα τους. Στον τρίτο βαθμό, ο κίνδυνος είναι μεγάλος, η πιθανότητα διαφυγής σχεδόν ανύπαρκτη και βρισκόμαστε σε ένα ξεχείλισμα του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, όπου όλες οι ηθικές αξίες σαρώνονται και ο άνθρωπος καθίσταται στο έλεος των πρωτόγονων παρορμήσεων. Στο δεύτερο στάδιο , η προσαρμογή είναι στιγμιαία με ακόλουθη  ελαττωματική αντίδραση, που όμως μπορεί να βοηθήσει στη διατήρηση του ατόμου. Στο τρίτο όμως στάδιο, η αντίδραση είναι απροσάρμοστη πράγμα που φέρνει βαρύτατες συνέπειες στο άτομο. Στον ομαδικό φόβο , το στάδιο της εναγώνιας αναμονής φτάνει πολύ γρήγορα στο απόγειο του.

Κατά τον Freud  που προχωρά ένα βήμα παρακάτω, η απόπειρα φυγής μπροστά σε ένα κίνδυνο εξωτερικό καταλήγει στο σταμάτημα και στη λήψη μέτρων άμυνας και η ανάπτυξη του άγχους διακόπτεται από το σχηματισμό συμπτωμάτων στα οποία και υποχωρεί.

Ο Goldstein έκανε ένα διαχωρισμό του άγχους από το φόβο. Ο φόβος προϋποθέτει ένα καθορισμένο αντικείμενο σε αντίθεση με το άγχος. Το άγχος γεννιέται από την προοπτική και την αναμονή του κινδύνου, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι άγνωστος.

Στο άγχος υπάρχει μία αβεβαιότητα, μια εκλογή, μια πιθανότητα κινδύνου. Ο H.Wallon τονίζει αυτή την ουσιαστική αβεβαιότητα που οδηγεί στην αναμονή και την τονική συσσώρευση. Έτσι  ενώ ο φόβος είναι μια ευνοϊκή κατάσταση για δράση, το άγχος, αντίθετα, παραλύει κάθε συντονισμένη δράση. Το άγχος αποτελεί ένα σήμα στην προσέγγιση του κινδύνου, τις περισσότερες φορές δυσανάλογο προς αυτόν.

Ο Stekel λέει πως ο αγχώδης φόβος και η καταπίεση εκφράζουν συναισθήματα άγχους χωρίς αντικείμενο και εκδηλώνονται επίσης όταν βρισκόμαστε μπροστά σε γεγονότα και αποτελέσματα άγνωστα. Το άγνωστο και η έλλειψη ασφάλειας γεννά λοιπόν το άγχος. Ο Victor Hugo έγραψε: «Ο άνθρωπος ζει περισσότερο με βεβαιότητα παρά με ψωμί». Ο κίνδυνος που προκαλεί το άγχος είναι εκείνος που απειλεί κάτι το ουσιαστικό, τον πυρήνα της προσωπικότητας, οτιδήποτε είναι ικανό να απειλήσει τους ειδικούς μηχανισμούς ασφάλειας του ατόμου. Έτσι, αν βρούμε τι αντιπροσωπεύει για κάθε άνθρωπο το κυριότερο μέσο εξασφάλισής του θα μπορούμε εύκολα να προβλέψουμε ποιο θα είναι το αγχογόνο ερέθισμα για τον άνθρωπο αυτό (Κ.Horney, New ways in Psychoanalysis. W.Norton 1939). Ασφάλεια μπορούμε να αισθανθούμε μονάχα σε κάτι που έχουμε δοκιμάσει και συνακόλουθα μόνο στο αντίκρισμα του παρελθόντος μπορούμε να μην αγχωνόμαστε. Ενώ η αιτία του φόβου είναι συσχετισμένη με ένα δυσάρεστο βίωμα του οργανισμού και ανταποκρίνεται στην πιθανότητα να επαναληφθεί το βίωμα, αντίθετα το άγχος πρόκειται για μια εξαρτημένη απάντηση σε ερεθίσματα που συχνά έχασαν κάθε σχέση με το απόλυτο απειλητικό ερέθισμα.

Θέλοντας να υπογραμμίσουμε τη σημασία του παράγοντα αναμονής στο άγχος αναφέρω τα λόγια του Boutonnier: «Όπου ο κίνδυνος είναι παρών, χωρίς να προκαλεί ακόμα τη φυγή, το δευτερόλεπτο εκείνο της σύγχυσης, όπου βρισκόμαστε στο έλεος του». Η αναμονή με το άγχος είναι οδυνηρότερη από το φόβο. Μπροστά σε ένα κίνδυνο που προκαλεί φόβο μπορείς να κάνεις κάτι για να υπερασπιστείς. Πως όμως να παλέψεις ενάντια σε εκείνο που δεν υπάρχει ακόμα;

Ο Επίκτητος έλεγε να μη φοβόμαστε ούτε τις αρρώστιες ούτε το θάνατο, παρά μόνο τον φόβο…

Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.

Α to Ζen

AtoZen.gr

Λένε πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, αγάπη δεν ξέρεις να δίνεις. Λένε πως αν δεν γιατρέψεις εαυτό, φοβάσαι τους αρρώστους. Οποιοδήποτε κομμάτι εαυτού δεν έχουμε αγκαλιάσει, δεν αποδεχτήκαμε, φαντάζει απειλή. Μπορεί ο αυστηρός, ο σούπερ ήρωας να αποδεχτεί αδυναμία; Αναρωτιέται κανείς πως θα ήταν δυνατό να αποδεχτεί κανείς, ό,τι δεν έχει ειρηνικά ενσωματώσει.

Έντρομοι αποφεύγουμε κάθε φάσμα ψυχοπαθολογίας, φοβούμενοι τα δικά μας τρωτά κομμάτια. Και αυτό διότι διαθέτουμε στοιχεία όλων αυτών των φασμάτων μέσα μας, που τελικά εξορκίσαμε αντί να αγαπήσουμε. Δεν εξανθρωπιστήκαμε απέναντι στον άνθρωπο, μα ούτε και στον εαυτό μας.

Αφήσαμε το φάντασμα της απειλής και του ελαττωματικού, να μας καθιστούν έρμαια της επίφασης. Αν ο κόσμος κρύβει το παράλογο δεν το σκεφτόμαστε, κρατώντας σφιχτά την επίφαση της λογικής. Με όπλο το στιγματισμό του άλλου, βρισκόμενοι στην ασφαλή πλευρά του ορθού.

Εξορκίζοντας κομμάτια της ζωής, κρατώντας σε απόσταση ό,τι φοβόμαστε, ό,τι πονάει, ό,τι παρεκκλίνει.
Δηλαδή τους εαυτούς μας..

Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.

Α to Ζen
AtoZen.gr

Ο Έρωτας και η ανατροπή.

Πραγματικό περιστατικό με παραποιημένα στοιχεία.

Μαρία, ετών 50. Ήρθε με αίτημα αποκατάστασης ισορροπίας στο περιβάλλον της. Το αμάρτημά της ήταν ότι ερωτεύτηκε παράφορα. Παντρεμένη 23 χρόνια, με δύο παιδιά. Ήθελε να βρει τρόπο να αποκαταστήσει την εικόνα της στο εργασιακό της περιβάλλον μιας και ο Τάσος ήταν στο διπλανό γραφείο και εκτέθηκαν στους γύρω. Όμως το είχε μάθει και ο άντρας της και ένιωθε τύψεις απέναντί του. Άλλωστε, οι εξωσυζυγικές σχέσεις δε φέρνουν την αναμενόμενη ευτυχία και εδώ κρύβεται η έκπληξη, που φανερώνεται πιο κάτω.

Είχε μια σπουδαία σχέση με τον άντρα της όλα αυτά τα χρόνια. Δημιούργησαν πολλά και ο καθένας σεβόταν την προσωπικότητα του άλλου. Δε σταματούσε να επαναλαμβάνει ότι, ήταν ευτυχισμένη μαζί του και δε θα ήθελε να τον χάσει σε καμία περίπτωση. Σε κάποια στιγμή της ξέφυγε το ”ήταν όλα τέλεια, αλλά τίποτα δεν ήταν τέλειο τελικά”. Ήταν η στιγμή που ήρθε το αυθεντικό της συναίσθημα στην επιφάνεια. Ήταν η στιγμή η μοναδική που δεν εθελοτυφλούσε και ανέλαβε το ρίσκο της αποκάλυψης, όχι σε εμάς, αλλά στον εαυτό της .Διότι όλες τις άλλες στιγμές, δεν αποκάλυπτε τον εαυτό και τα βαθύτερα θέλω της, παρόλο που ρωτήθηκε πέντε φορές. Η προσωπικότητά της, ήταν η σκιά του συζύγου και τα υπόλοιπα εκλογικεύσεις. Είχε μέσα της έντονες και τις κοινωνικές προσταγές.. Όμως, γιατί ένιωθε τύψεις για κάτι που έμεινε σε φαντασιακό επίπεδο και όχι πραγματικό; Ναι, σε φαντασιακό, διότι, ούτε σχέση υπήρξε αλλά ούτε και επιβεβαιώθηκε η πρόθεση του Τάσου.. Μόνο πολύ κοντά ήρθε, μόνο εγγύτητα ένιωσε, πράγμα που την έκανε να χάσει τον έλεγχο..

Για ποιόν έλεγχο μιλάμε όμως; Η Μαρία λοιπόν, ήταν το μεγαλύτερο από τα αδέλφια του σπιτιού, τρία τον αριθμό. Από πολύ νωρίς έχασε και τον πατέρα της από καρδιά. Θα μπορούσε βέβαια και να ήταν ναυτικός και να έλειπε συχνά, με παρόμοιες συνέπειες στις δυναμικές της οικογένειας. Η Μαρία έκτοτε έμαθε να ζει μονώνοντας το συναίσθημα. Δε θα μπορούσε άλλωστε να κάνει και αλλιώς. Αναγκάστηκε να μεγαλώσει απότομα, χάνοντας την ανεμελιά της μόλις έφηβης. Επιπλέον, είχε αναλάβει καθοριστικό ρόλο στην οικογένεια, αντικαθιστώντας κατά μία έννοια τον πατέρα. Ήταν εκεί για να βοηθήσει τη μητέρα και ήταν εκεί ως η μεγάλη αδελφή.

Έκτοτε η ζωή της ήταν έντονη μονίμως. Σαν πιο νέα, έτρεχε παντού από εκδηλώσεις της ΚΝΕ, σε πολλές ανθρωπιστικές δραστηριότητες και μονίμως δούλευε κάπου. Όμως θυμάται, γύριζε πριν τα μεσάνυχτα για να μη δώσει άσχημη εικόνα στη γειτονιά. Και κάπου εκεί μετά τα είκοσι και κάτι, γνωρίζει το μέλλοντα σύζυγο. Ήταν και είναι εξαίρετος κύριος είπε και ζήσανε χρόνια γεμάτα, με σημαντικά γεγονότα και αναταράξεις. Υπήρξαν τρομερά δημιουργικοί ως ζεύγος και έφτιαξαν πολλά.
Η μία υποχρέωση κατόπιν της άλλης και όταν τελείωνε η μία, έπεφταν με τα μούτρα στο σχεδιασμό της επόμενης κατάκτησης. Μία ζωή ένας στόχος, ένα κυνήγι χωρίς φρένο. Χωρίς μια ανάσα, χωρίς προσωπικό απολογισμό, χωρίς ένα κοίταγμα του άλλου. Τυχαίο;

Υποψιαστήκαμε τον Γολγοθά της. Αν ήθελε να ευτυχήσει, ο δρόμος θα ήταν διαφορετικός. Άλλο ήταν το μεταμήνυμα του αιτήματός της. Ο εαυτός της ήταν χαμένος χρόνια τώρα, καθρέπτης των άλλων. Για αποκατάσταση εικόνας στο σύζυγο ήρθε και από το σύζυγο ζητούσε διακαώς βοήθεια. Τη ρωτούσε αν ήθελε να χωρίσουν και δεν αναλάμβανε ευθύνη εαυτού. Βοήθεια του φώναζε, ξέπλεξέ με, με αποποίηση ευθυνών. Δεν αντέχω την εξάρτηση έλεγε, είμαι μπλοκαρισμένη και κλαίω συνέχεια…

Και πράγματι, ήταν απόλυτα φυσιολογικό να νιώθει έτσι. Δεν είχε τολμήσει ποτέ να έρθει κοντά στα βαθύτερα στρώματα της και αυτό αποτέλεσε άμυνα ετών. Μόνο όταν ερωτεύτηκε και αυτή τη φορά τόσο ώστε να χάσει τα θεμέλιά της. Πράγμα τόσο βιωματικά απαγορευμένο. Άλλωστε, όταν κρύβουμε κάτι καλά, τόσο πιο κατακλυσμιαία έρχεται όταν σπάσει..

Και έτσι η Μαρία βρέθηκε με ασυντόνιστα συναισθήματα. Όμως για πρώτη φορά ”ρέμβασε” όπως είπε. Ασχολήθηκε με διάβασμα, με την ψυχή της όπως είπε, με το κορμί της και διάφορα που την ευχαριστούσαν. Μόνο που αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Το δύσκολο ήταν να περάσει στο αφήνομαι αντί του ελέγχου και στον εστιασμό αντί του χαοτικού. Ήθελε να μη χωρίσει, αλλά ήθελε τελικά να ζήσει και με τον Τάσο. Και πως να τα καταφέρει, όταν ποτέ δεν ήρθε σε επαφή με τα συναισθήματά της, παρά υπερανέλαβε ευθύνες και έζησε σε συγχωνευμένο περιβάλλον ως παιδί γονεϊκό. Το μπαλάκι εαυτού το ζήτησε από αλλού, μιας και τόσα χρόνια αναλάμβανε άλλους. Δε φροντίστηκε, παρά φρόντισε και μάλιστα επάξια και αποτελεσματικά.

Και πως μετά από αυτά να σταθεί συναισθηματικά ώριμη. Θα ήταν το παράδοξο. Πως να σταθεί δυνατά με σιγουριά, σε κάτι που δε γνώρισε. Έμεινε συναισθηματικά το ανώριμο παιδί, που δεν διετέλεσε τους κύκλους του και δε φροντίστηκε. Και αυτός ο πόνος είναι μεγάλος και τα χρόνια που πέρασαν υποκαταστάθηκε. Και θα ήταν τρομακτικό να έρθει αντιμέτωπη, χωρίς να έχει να αντικατασταθεί από κάτι άλλο το κενό. Καλύτερος ο νευρωτικός πόνος αρχικά, παρά ακροβατώντας με την πηγή μετέωρα. Εναγωνίως, απέφευγε να ”κατέβει”, να συνεργαστεί, να μετακινηθεί. Στην ψευδαισθησιακή πραγματικότητα, δεν προβαίνουμε σε αποκαλύψεις και δεν καταρρίπτουμε, εάν κάτι δεν έχουμε προσφέρει το πλαίσιο στήριξης. Μόνο ο έρωτας χτυπάει μετωπικά, αφήνοντας πίσω αναπάντητα ερωτήματα. Και η Μαρία έπρεπε να φροντιστεί, να αγκαλιαστεί, πριν ετοιμαστεί για το κατέβασμα και ενηλικίωση. Τότε θα είναι έτοιμη να κοιτάξει κατάματα τον εαυτό της, τότε θα είναι έτοιμη για συνδέσεις.
Τότε θα μπορέσει να συγχρονιστεί με καταστάσεις και αισθήματα εαυτού. Αγκαλιά, υπομονή και επιμονή θα χρειαστεί.
Επιμέλεια : Ζήνδρου Αντωνία , Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Θεραπεύτρια.
ΑΖ
A to Zen